خودزنی فرهنگی یادداشتی است که از سوی پایگاه خبری تحلیلی بهار نیوز پیرامون زادروز کوروش کبیر منتشر شده است در این یادداشت آمده است:
«سال‌هاست که هفتمین روز آبان‌ماه هر سال برای برخی از مراکز تصمیم‌گیر تبدیل به ماجرایی پیچیده و امنیتی شده است.
روزی که بهانه‌ای است برای گرامی‌داشت یاد کوروش هخامنشی. پادشاهی که ایرانیان به او و آنچه از او باقی ماند می‌بالند و بسیاری در جهان نیز به واسطه منشور کوروش، این پادشاه ایرانی را می‌شناسند.
در یک شرایط منطقی می‌توان کوروش و آنچه از او مانده را به عنوان یک ظرفیت بزرگ ملی و فرهنگی پاس داشت و به عنوان یکی از مفاخر ایران به جهان معرفی کرد اما زمانی که منطق جایگاه خود را در میان تصمیم‌گیری برخی افراد از دست بدهد آنگاه شاهد به وجود آمدن دوگانه‌های جعلی خواهیم بود که نتیجه آن روبروی هم نشاندن ارزش‌های دینی و ملی ایرانیان است.
این دوگانه‌سازی سبب آن می‌شود که برخی تصور کنند احساس افتخار و غرور به داشتن سرمایه‌ای معنوی و فرهنگی همچون کوروش به معنای بی توجهی به ارزش‌ها و اصول دینی است. این نگاه نادرست در حالی تبلیغ می‌شود که اتفاقاً این هر دو مکمل یکدیگرند و هنگامی که به مردم مراجعه می‌کنیم کسر قابل توجهی از مردم کوچه و بازار هیچ تناقضی میان پاس داشتن مفاخر و میراث ملی ایرانی با ارزش‌های دینی خود نمی‌بینند. اما ظاهراً دیدگاه بخشی از تصمیم‌گیران با آنچه مردم می‌اندیشند هم‌خوانی ندارد.
از همین رو است که شاهد هستیم هر ساله در این روزها محدودیت‌هایی برای حضور در مقبره کوروش ایجاد می‌شود. بنا بر آنچه برخی افراد در شبکه‌های اجتماعی مطرح می‌کنند این بار محدودیت‌ها شکل دیگری هم به خود گرفته است و سخن از احضار و اخذ تعهد از شهروندان هم به میان آمده است! فارغ از صحت و سقم این موضوع، از این واقعیت گریزی نیست که در ساختار ذهنی برخی افراد، ایران و هر آنچه نام و نشانی از آن داشته باشد چندان حائز اهمیت نیست و می‌توان ریشه بخشی از این چنین رفتارهایی را در همین موضوع دانست. واقعیت آن است که این رویکرد، نتیجه‌ای جز خودزنی فرهنگی به همراه ندارد.
اگر بنا بر آنچه در ادبیات رسمی مشهور شده است به واقع مردم این سرزمین را آماج تهاجمی فرهنگی از سوی غرب می‌پنداریم راهی جز تکیه کردن بر داشته‌های فرهنگی ایرانیان نداریم که از بزرگترین‌های آن نیز کوروش هخامنشی است.»
یادداشتی برای فرهنگ یا ضد فرهنگ
نویسنده و فعال فرهنگی این یادداشت بدون ذکر فراز و فرود نگاه ملی ما ایرانی ها و سیاسیون جامعه ایرانی از پهلوی دوم گرفته تا مقامات جمهوری اسلامی به کوروش کبیر دست به قلم برده است و از ظرفیت هایی می گوید که حتی برای خودش هم ناشناخته است. ظرفیت هایی که به نظر می رسد عمق فرهنگی و اجتماعی کمتری داشته باشد و جنبه سیاسی اش بیشتر هویدا ست.دقیقا در همین نقطه تعامل است که فرهنگ آسیب می بیند یعنی اگر با نگاه سیاسی به فرهنگ نگریسته شود و از زوایای اجتماعی و لایه های فرهنگی اش غافل شویم با چهره ای تک لایه ای و سطحی از فرهنگ روبرو هستیم که در نهایت همان موضوع فرهنگی مورد آسیب واقع می شود.
سطحی نگری نویسنده و پرداختن ایشان صرفا به حوادث چند سال اخیر و عدم ارائه راه حل و تبیین ماجرا بیش از آنکه گره گشا باشد بنظر می رسد یک گزارش رویدادی ست که بایستی با نگاه ژورنالیستی به آن نزدیک شد تا نکند منافع من و خبرگزاری یا سایت خبری متبوع نویسنده آسیب ببیند!؟
بخشی از علت و چرایی مهم شدن این روز و نکوداشتش از سوی برخی با سردمداری فعالین سیاسی را از اینجا دنبال کنید.
کیفیت و چگونگی فرهنگسازی
برای حرکت صحیح این جریان و فرهنگسازی لازم است در ابتدا به ریشه های موجود تمایل / مخالفت با برگزاری تولد کوروش بزرگ یا حتی ثبت این روز در تقویم پرداخت در ادامه به تقسیم کار ملی صحیح بین سازمان ها و اشخاص حقیقی و حقوقی روی آورد از سوء استفاده های احتمالی ممانعت به عمل آورد و در ادامه بدنه اجتماعی را در سطوح مختلف از حوزه سیاست گرفته تا حوزه فرهنگ و اقتصاد را وارد جریان کرد تا فرهنگ محقق شود.
شناخت کوروش بزرگ بایستی بومی و مستند بر تحقیقات بومی و تلاش های اساتید مورخان باستان شناسان و جمیع علمای ایرانی باشد اینکه مفاخر ما از سوی غربیها به ماشناسانده یا معرفی شوند کاری ناصواب است پس بهتر است انجمن علمی دانشجویان تاریخ دانشگاه تهران یا هر نهاد و مرجع دیگر پیش از به ثبت رساندن این روز و سوار بر امواج رسانه ای و خبری یک اقدام بنیادی تر در حوزه تخصصی خود انجام دهد.
ثبت دیدگاه