یک دانشمند ژاپنی ادعا می‌کند که کهکشان راه شیری یک زامبی است؛ البته نه به این معنا که مغز کهکشان‌های دیگر را بخورد، بلکه به این معنا که قبلاً یک بار مرده است.
یک دانشمند ژاپنی زمانی که در حال بررسی ترکیبات شیمیایی ستاره‌های کهکشان راه شیری بود، متوجه شد که کهکشان راه شیری قبل از این که دوباره به زندگی باز‌گردد، یک بار مرده است.
در اکثر فضای کهکشان راه شیری، ستاره‌ها بر اساس ترکیبات شیمیایی به دو گروه تقسیم می‌شوند؛ در گروه اول عناصر آلفا یعنی اکسیژن، منیزیوم، سولفور، کلسیم و تیتانیوم بیشتر دیده می‌شود و در گروه دوم، میزان این عناصر کمتر است و در عوض میزان آهن به شکل محسوسی بالاتر است. وجود این دو نوع ستاره به این معناست که مراحل شکل‌گیری آنها کاملاً با هم متفاوت است اما این که این مکانیزم چگونه بوده، هنوز مشخص نیست.
ماسافومی نوگوچی از دانشگاه توهوکوی ژاپن بر این باور است که مدل‌سازی او دقیقاً جواب این سؤال را می‌دهد و مکانیزم تشکیل ستاره‌ها را به‌خوبی توضیح می‌دهد. وجود این دو نوع ستاره نشان می‌دهد که این ستاره‌ها در دوره‌های زمانی مختلف شکل گرفته‌اند و در بین این دوره‌ها، فاصله زمانی‌ای وجود دارد که هیچ ستاره‌ای تشکیل نشده و در واقع یک دوره خاموشی بوده است.
وی توانست بر اساس تئوری سال 2016 دانشمندان که رشد سرد کهکشانی را نشان می‌داد، تکامل کهکشان راه شهری را در بازه زمانی 10 میلیارد سال گذشته مدل‌سازی کند.
مدل رشد سرد تنها در مورد کهکشان‌های بزرگ‌تر مدل‌سازی شد و با توجه به ترکیبات شیمیایی ستاره‌ها، آنها به دو دسته تقسیم شدند و همین امر نشان داد که در کهکشان‌های بزرگ ستاره‌ها در دو مرحله شکل گرفته‌اند. اما نوگوچی معتقد است که این قاعده در مورد کهکشان راه شیری نیز صادق است.
نوگوچی ادعا می‌کند که در مرحله اول در خارج از کهکشان گازهای سرد انباشته شدند و زمانی که این گازها به اندازه کافی متراکم شدند، نخستین نسل از ستاره‌ها شکل گرفتند. بعد از 10 میلیارد سال، تعدادی از این ستاره‌ها به ابرنواختر نوع دو تبدیل شدند و از بین رفتند. در نتیجه عناصر آلفایی که در بالا به آن اشاره شد، در سرتاسر کهکشان پخش شدند و خود این عناصر به ستاره‌های جدید تبدیل شدند.
به گفته نوگوچی، هفت میلیارد سال پیش، گازها به دماهای بسیار بالا گرم رسیدند و در نتیجه متراکم شدند و بعد از دو میلیارد سال، ابرنواخترهای نوع Ia به وجود آمدند. این ابرنواخترها در واقع از مرگ ستاره‌های یک میلیارد سال پیش به وجود آمدند.
در ابرنواخترهای Ia آهن شکل گرفت و در فضای میان ستاره‌ای پخش شد. پنج میلیارد سال پیش، گازها به شدت سرد شدند و همین سرد شدن نیز در نهایت منجر به شکل‌گیری ستاره‌ها شد. در نتیجه ستاره‌های جدید نسبت به نسل قبلی آهن بیشتری دارند.
گفتنی است که خورشید کهکشان ما یکی از همین ستاره‌هاست که حدود 6/4 میلیارد سال عمر کرده است.
این خبر ترجمه شده از سایت www.sciencealert.com است.
ثبت دیدگاه